សុខភាពកុមារអាយុក្រោម ១ ឆ្នាំនិងកង្វល់របស់ឪពុកម្ដាយថ្មីថ្មោង
សុខភាពរបស់កុមារ ជាកត្តាសំខាន់មួយ ដែលឪពុកម្ដាយច្រើនព្រួយបារម្ភ និងយកចិត្តទុកដាក់ខ្លាំង ដោយសារតែកុមារក្នុងវ័យនេះនៅទន់ខ្សោយ និងត្រូវការចម្រើនលូតលាស់។ ក៏ប៉ុន្តែ គ្រូពេទ្យជំនាញខាងរោគកុមារឱ្យដឹងថា ការព្រួយបារម្ភខ្លះមិនត្រឹមត្រូវ ព្រោះមិនបានដឹងច្បាស់អំពីកុមារ។
ជាទូទៅ កុមារ ដែលទើបនឹងកើត រហូតដល់អាយុ ៥ ឆ្នាំ ជាវ័យដែលឪពុកម្ដាយ គ្រូពេទ្យនៅទូទាំងពិភពលោក និងអង្គការសុខភាពពិភពលោកព្រួយបារម្ភ និងកំពុងយកចិត្តទុកដាក់ខ្លាំងបំផុត ចំពោះការថែទាំសុខភាព។
ទន្ទឹមគ្នានឹងការគិតគូរលើកុមារអាយុក្រោម ៥ ឆ្នាំនេះ គ្រូពេទ្យឯកទេសរោគកុមារនៃមន្ទីរពេទ្យ រ៉ូយ៉ាល់ រតនៈ រាជធានីភ្នំពេញ លោកវេជ្ជបណ្ឌិត អ៊ុង វិសុទ្ធមុនី មានប្រសាសន៍ថា កុមារអាយុក្រោម ១ ឆ្នាំ ជាវ័យដែលត្រូវយកចិត្តទុកដាក់ជាពិសេស ពីព្រោះវ័យនេះនៅទន់ខ្សោយខ្លាំង៖ «ចាប់ពីមួយឆ្នាំទៅ វាដូចមនុស្សចាស់អ៊ីចឹង។ យើងស៊ីអីវាស៊ីហ្នឹង។ ដូច្នេះ អត់មានប្លែកទេ។ ដែលចម្លែកពីកើតដល់ក្រោមមួយឆ្នាំ គឺពីកើតដល់មួយឆ្នាំ។ ចន្លោះហ្នឹងវាខ្សោយអត់មានអង់ទីក័រ អត់មានអីទេ ដូចទាហានមួយមិនទាន់ហ្វ័រម៉ាស្យ៉ុង (បង្កើត) អ៊ីចឹង»។
ដោយហេតុនេះហើយ ទើបលោកវេជ្ជបណ្ឌិតឱ្យដឹងថា ឪពុកម្ដាយថ្មីថ្មោង ដែលទើបមានកូនដំបូងជាច្រើន តែងមានការលំបាក និងព្រួយបារម្ភច្រើន ចំពោះសុខភាពកូន ហើយជាមូលហេតុធ្វើឱ្យគាត់នាំកូនមកជួបគ្រូពេទ្យជាញឹកញាប់។
លោកវេជ្ជបណ្ឌិតបញ្ជាក់ទៀតថា ជួនកាល ឪពុកម្ដាយថ្មីថ្មោង ដែលទើបមានកូនដំបូង នាំកូនមកជួបពេទ្យដោយមិនមានបញ្ហាអ្វីសោះ ព្រោះពួកគាត់ច្រើនមិនសូវមានការយល់ដឹងច្រើនទេអំពីការចម្រើនលូតលាស់របស់កូន។ ដូច្នេះ ឪពុកម្ដាយថ្មីថ្មោង គប្បីយល់ដឹងឱ្យច្រើនអំពីការចម្រើនលូតលាស់របស់កុមារក្នុងអាយុក្រោម ១ ឆ្នាំ៖ «កាលណាយើងមានការយល់ដឹងលើការវិវឌ្ឍរបស់កុមារតូចហ្នឹង ធ្វើឱ្យយើងចំណេញច្រើនណាស់ ព្រោះអីគេធ្វើការសិក្សាគេសង្កេតឃើញថា ២៥% នៃឪពុកម្ដាយ បាននាំកូនជាសោះទៅមន្ទីរពេទ្យ ដោយសារគាត់យល់ថា កូនគាត់ហ្នឹងឈឺ។ ២៥% ទៀត ទុកកូនដែលឈឺហ្នឹងនៅនឹងផ្ទះ ដោយគាត់យល់ថា កូនហ្នឹងជា។ ថីបានមានហេតុការហ្នឹងកើត? គឺដោយសារតែគាត់មិនដឹង។ មានតែ ៥០% ទេដែលធ្វើត្រឹមត្រូវ គឺកូនគាត់ឈឺ គាត់ដឹងឈឺ ជាគាត់ដឹងជា»។
ដើម្បីកាត់បន្ថយការព្រួយបារម្ភខ្លាំង លោកវេជ្ជបណ្ឌិត អ៊ុង វិសុទ្ធមុនី មានសារសំខាន់ៗ មួយចំនួនសម្រាប់ណែនាំឪពុកម្ដាយថ្មីថ្មោងឱ្យយល់ដឹងអំពីការចម្រើនលូតលាស់របស់កុមារ។ លោកវេជ្ជបណ្ឌិតពន្យល់ថា កុមារមានការចម្រើនលូតលាស់ជាដំណាក់កាល ចាប់ពីពេលកើតរហូតដល់អាយុ ១ ឆ្នាំ។
ចំណុចទីមួយ លោកវេជ្ជបណ្ឌិតចង់ឱ្យឪពុកម្ដាយវ័យក្មេងៗ និងមាកូនដំបូង យល់អំពីការចម្រើនលូតលាស់នៃភ្នែករបស់កុមារដែលទើបនឹងកើត៖ «កុមារកើតឡើងភ្លាម ដល់អាយុមួយខែ វាមើលឃើញបានតែប្រហែល ២០ សង់ទីម៉ែត្រពីភ្នែកទេ។ ឆ្ងាយពីហ្នឹងហ៊្លូ (ព្រិលៗ) អត់អាចឃើញមុខទេ។ អ៊ីចឹងយើងគិតទៅចម្ងាយ ២០ សង់ទីម៉ែត្រ យើងប្រៀបបានកន្លះចំអាមមនុស្សចាស់យើង ២០ សង់ទីម៉ែត្រពីភ្នែកកុមារ។ អ៊ីចឹង អ្វីដែលកុមារអាចមើលឃើញ បើថាបៅទឹកដោះគោ គឺមើលឃើញកំប៉ុងទឹកដោះគោ។ បើវាបៅដោះ គឺមើលឃើញតែដោះម៉ាក់ទេ។ អ៊ីចឹង រាល់ពេលដែលកុមារហ្នឹងបៅ តែងសម្លឹងទៅលើវត្ថុណា ដែលវាមើលឃើញ។ អ៊ីចឹងវាប្រឹងមើលតែដបទឹកដោះគោហ្នឹង ប្រសិនបើយើងឱ្យបៅទឹកដោះគោ។ នៅវាប្រឹងមើលដបទឹកដោះគោ យើងឃើញភ្នែកខ្មៅៗ គឺគ្រាប់ខ្មៅៗ ហ្នឹង ចូលមកក្បែរគល់ច្រមុះទាំងសងខាង ដូចស្រឡេវអ៊ីចឹង»។
លោកថ្លែងថា នៅពេលដែលភ្នែករបស់កុមាររួមចូលក្នុងមករកច្រមុះដូច្នេះ ទើបធ្វើឱ្យឪពុកម្ដាយមួយចំនួនភ័យព្រួយខ្លាចកូនមានភ្នែកស្រឡេវ ហើយនាំទៅជួបគ្រូពេទ្យ៖ «ការដែលនាំទៅពេទ្យហ្នឹង ដែលលោកគ្រូថា កូនធម្មតាសោះយកកូនទៅពេទ្យ។ បើយើងទៅជួបពេទ្យជំនាញកុមារគាត់ដឹងនោះមិនអីទេ។ បើទៅជួបពេទ្យរាយរងអី ខ្លះគាត់មិនមែនពេទ្យផង គាត់ថាឈឺអ៊ីចេះ ឬឈឺអ៊ីចុះ រឿងរ៉ាវតទៅទៀត»។
ទាក់ទងនឹងបញ្ហានេះ លោកវេជ្ជបណ្ឌិតបញ្ជាក់ថា មិនមានអ្វីគួរឱ្យព្រួយបារម្ភទេ៖ «ដូច្នេះ នៅពេលដែលកុមារក្រោមមួយខែបៅដោះ យើងតែងតែឃើញភ្នែកខ្មៅៗ ទាញមកកៀនគល់ច្រមុះហ្នឹង គឺធម្មតាទេ។ យើងសង្កេតបន្តិចទៅ នៅពេលដែលកូនហ្នឹងចាប់ផ្ដើមធំបានមួយខែ ឬពីរខែ វាចាប់ផ្ដើមមើលឃើញឆ្ងាយ វាចាប់ផ្ដើមសម្លឹងឆ្ងាយ ពេលនោះភ្នែកហ្នឹងវារៀបរយដូចធម្មតា ពេលសម្លឹងទៅគឺផ្នែកខ្មៅៗ នោះចំកណ្ដាលវិញហើយ។ ប៉ុន្តែដំបូងកុំច្រឡំ ឱ្យតែវាបៅភ្នែកវាកែកអ៊ីចឹង គឺជាករណីធម្មតាទេ»។
ការព្រួយបារម្ភមួយទៀត ដែលគ្រូពេទ្យឧស្សាហ៍ជួបដែរ គឺឪពុកម្ដាយបានប្រាប់គ្រូពេទ្យថា កូនតូចរបស់គាត់ឈឺពោះ ឈឺត្រចៀក ឬឈឺក្បាល ព្រោះតែកូនតូចនោះអង្អែលពោះ អង្អែលត្រចៀក ឬអេះក្បាល ហើយយំ។ បញ្ហានេះ ត្រូវបានវេជ្ជបណ្ឌិត អ៊ុង វិសុទ្ធមុនី ពន្យល់ដូច្នេះ៖ «សូមបញ្ជាក់ថា កុមារក្រោមមួយឆ្នាំ អ្វីដែលវាចេះ គឺថាបើមានស្អីប៉ះដៃវាៗ យកមកដាក់មាត់។ តែប៉ុណ្ណឹងទេ។ កាយវិការរបស់វាៗ បញ្ជាបានតែប៉ុណ្ណឹងទេ តាមភាវគតិរបស់វា។ មានអ្វីប៉ះដៃ គឺយកមកដាក់មាត់ ទោះបីជាដៃនោះគគ្រិច ឬស្អាតក៏ដោយ ឡាមក៏ដោយ ម្ជុលក៏ដោយ គឺវាដាក់មាត់ជានិច្ច។ នេះគឺជារ៉េហ្វ្លិច (reflex) ពញ្ញាក់របស់កុមារ។ អ៊ីចឹង កុមារអត់អាចបញ្ជាដៃទៅលូកមាត់ លូកច្រមុះ លូកភ្នែក អង្អែលពោះបានទេ។ អ៊ីចឹង ពេលឃើញកុមារអង្អែលពោះ គឺជាភាវគតិមួយទៅដោយចៃដន្យ។ កុំឃើញថាកូនអង្អែលពោះ យកប្រេងកូឡាទៅបំពោក។ ឪពុកម្ដាយខ្លះគាត់ភ័យ ពេលឃើញកូនខ្លះយកដៃបោចសក់ ដល់បោចឈឺទៅវាយំ ពេលហ្នឹងគាត់ថា កូនខ្ញុំឈឺក្បាលខ្លាំងណាស់លោកគ្រូ សុំលោកគ្រូជួយ។ នេះគឺកុមារជាសោះ យើងភ័យ ដាក់ច្បាប់ការងារ ភ័យតក់ស្លុតអស់លុយអស់កាក់មកពេទ្យខាតពេលវេលាខាតអារម្មណ៍ច្រើន»។
ចំពោះសំណួរសួរថា តើត្រូវសម្គាល់ដូចម្ដេចទើបដឹងថា កុមារនោះឈឺត្រង់ណាមួយពិតមែន? លោកវេជ្ជបណ្ឌិតមានប្រសាសន៍ថា សញ្ញាសម្គាល់មួយ គឺការយំរបស់កុមារ៖ «យំហ្នឹងយើងអាចបែងចែក យំមួយគឺយំខូច យំរំអួយង៉ែៗ។ មួយទៀត យំង៉ាងៗ ដូចគេទៅក្ដិចវាអ៊ីចឹង។ ដូច្នេះ ពេលដែលយំង៉ាងអ៊ីចឹង គ្មាននរណាដឹងថាវាឈឺច្រមុះ ឈឺភ្នែក ឈឺត្រចៀក ឬឈឺពោះទេ។ ប៉ុន្តែ ឈឺង៉ាងអ៊ីចឹងគ្រូពេទ្យគេចេះ គេពិនិត្យ។ ពេលគេមើលទាំងអស់ របស់ដែលវាអាចឈឺ។ ក្មេងភាគច្រើនត្រចៀក ដោយសារវាបៅហូរចូល ឬយើងងូតទឹក។ គ្រូពេទ្យចាប់ផ្ដើមមើលត្រចៀក។ បើមើលត្រចៀកទៅធម្មតា បានន័យថា វាមិនមែនឈឺត្រចៀកទេ។ គេមើលច្រមុះ គេមើលបំពង់ក គេចុចពោះ។ កាលណាកុមារវាយំពោះឡើងរឹង សួរម្ដាយកូនផោម ឬអត់ គឺទាំងអស់ហ្នឹងធ្វើឱ្យគ្រូពេទ្យដឹង។ សញ្ញាមួយដែលឱ្យយើងដឹង គឺមានតែយំទេ យំង៉ាៗ ភាគច្រើនក្មេងកំពុងគេងស្ងៀម ស្រាប់តែភ្ញាក់ក្រញាងឡើងយំតែម្ដង។ ប៉ុន្តែ ថាឈឺត្រង់ណា គឺអត់ដឹងទាល់ពិនិត្យ។ ប៉ុន្តែ គ្រូពេទ្យដឹងថា ការដែលឈឺញឹកញាប់របស់កុមារនៅកន្លែងណា គេចាប់ផ្ដើមមើលម្ដងមួយៗ។ គេដឹងរយៈអ៊ីចឹង គ្មានសញ្ញាអ្វីច្បាស់លាស់ទេ ព្រោះក្មេងអត់ចេះនិយាយ។ កុំឃើញថា អេះភ្នែកថាឈឺភ្នែក អេះច្រមុះថាឈឺច្រមុះ គឺអត់ទេ»។
ចំណុចសម្គាល់មួយទៀត ដែលឪពុកម្ដាយព្រួយបារម្ភដែរនោះ គឺទាក់ទងទៅនឹងការបំបៅដោះកូន ហើយចេះតែក្អែទឹកដោះមកវិញ។ បញ្ហានេះ ត្រូវបានលោកវេជ្ជបណ្ឌិត អ៊ុង វិសុទ្ធមុនី មានប្រសាសន៍ថា ច្រើនកើតមានចំពោះទារកអាយុក្រោម ៧ ខែ៖ «ទារកក្រោម ៧ ខែ កាលណាយើងឱ្យបៅច្រើនកាលណា កុមារកាន់តែបៅច្រើនកាលហ្នឹង។ កាលណាពេញវាក្អួត ហើយវាបៅទៀត។ ដោយសារតែខួរក្បាលវាមិនចាស់គ្រប់គ្រាន់អាចបកប្រែខ្លួនវាបានថា ពេញក្រពះហើយយើងត្រូវឈប់ គឺអត់បានទេ»។
លោកបញ្ជាក់ថា បញ្ហានេះក៏បណ្ដាលមកពីការឱ្យបៅលើសចំណុះដែរ៖ «ហើយរង់ចាំថា ឈប់ដោយខ្លួនវា វាអត់ឈប់ទេ ដោយសារគ្នាអត់ដឹងថាឆ្អែត។ រហូតដល់ពេលណាពេញ គឺក្អួតអស់ អស់បៅទៀត។ ដូច្នេះ មួយព្រឹកទល់ល្ងាចបៅរហូត»។
តើគួរធ្វើយ៉ាងណា ដើម្បីឱ្យដឹងថា បំបៅកូនសមល្មម ឬគ្រប់គ្រាន់?
លោកវេជ្ជបណ្ឌិតពន្យល់ថា ម្ដាយដែលបំបៅដោះកូនក្នុងរយៈពេលចន្លោះពី ១០ ទៅ ១៥ នាទី អាចគ្រប់ល្មមសម្រាប់ទារក។ ក៏ប៉ុន្តែ លោកវេជ្ជបណ្ឌិតណែនាំពីរបៀបបំបៅដូច្នេះ៖ «គេតម្រូវឱ្យថា ប្រសិនបើបំបៅដោះ គឺមួយចំហៀង ៥ នាទីទៅឆ្វេង រួចហើយស្ដាំ ៥ នាទី គឺគ្រប់ហើយ។ ក៏ប៉ុន្តែ នៅពេលណាដកវាយំ មានន័យថា វានៅត្រូវការ។ ប៉ុន្តែ នៅពេលណាដកវាស្ងាត់ បានន័យថា វាគ្រប់។ ជាទូទៅ ១០ នាទីហ្នឹងវាគ្រប់ហើយ»។
កម្រិតទឹកដោះគោត្រឹមត្រូវសម្រាប់បំបៅកូន
ទាក់ទងទៅនឹងសំណួររបស់ឪពុកម្ដាយមួយចំនួន ដែលសួរថា តើធ្វើដូចម្ដេចទើបដឹងថា កុមារបៅឆ្អែតគ្រប់គ្រាន់ ប្រសិនបើយើងបំបៅកុមារនោះដោយទឹកដោះគោដប?
លោកវេជ្ជបណ្ឌិត អ៊ុង វិសុទ្ធមុនី ដែលជាគ្រូពេទ្យឯកទេសរោគកុមារនៃមន្ទីរពេទ្យ រ៉ូយ៉ាល់ រតនៈ រាជធានីភ្នំពេញ ពន្យល់ថា សម្រាប់កុមារអាយុក្រោម ១ ឆ្នាំ ចំណុះទឹកដោះគោ ដែលត្រូវឱ្យបៅតិចបំផុតសម្រាប់រស់បាន គឺ ១០០ មិល្លីលីត្រក្នុងទម្ងន់ខ្លួនកុមារ ១ គីឡូក្រាមក្នុងមួយថ្ងៃ។
លោកវេជ្ជបណ្ឌិតបញ្ជាក់បន្ថែមដូច្នេះ៖ «កាលណាយើងឱ្យបៅចាប់ពីហ្នឹងឡើងទៅលើ មានន័យថា ១០០ ១២០ ១៥០ ២០០ គឺយើងអាចបៅបាន ប្រសិនបើកុមារហ្នឹងត្រូវការ។ ក៏ប៉ុន្តែ បើសិនជាបៅក្រោម ១០០ មិល្លីលីត្រក្នុង ១ គីឡូមួយថ្ងៃ គឺថាកុមារខ្វះ។ មិនអាចរស់បានទេ»។
ដើម្បីធានាថា បរិមាណទឹកដោះគោគ្រប់គ្រាន់ លោកវេជ្ជបណ្ឌិត អ៊ុង វិសុទ្ធមុនី ពន្យល់អំពីការគណនាចំណុះទឹកដោះគោ ដែលត្រូវឱ្យកុមារបៅនោះថា ត្រូវយកទម្ងន់ខ្លួនរបស់កុមារ គុណនឹងចំណុះទឹកដោះគោ ១០០ មិល្លីលីត្រ។ ឧបមាថា បើកុមារមានទម្ងន់ខ្លួន ១០ គីឡូក្រាម ហើយយកទៅគុណនឹង ១០០ មិល្លីលីត្រ គឺស្មើនឹង ១០០០ មិល្លីលីត្រ ឬស្មើ ១ លីត្រ ដែលកុមារនោះត្រូវបៅក្នុងមួយថ្ងៃ។
សំឡេង៖ «បើកូននោះ ១០ គីឡូ កូននោះត្រូវបៅមួយថ្ងៃមួយលីត្រ ២៤ ម៉ោង។ ដូច្នេះ ឧបមាថា មួយពេលបៅ ១០០ មិល្លីលីត្រ កូនហ្នឹងត្រូវបៅ ១០ ដង។ បើបៅ ១០ ដង គឺក្នុងពីរម៉ោងម្ដងៗ។ កុមារអាចបៅញឹកជាងហ្នឹង ប្រសិនបើវាត្រូវការ។ ប៉ុន្តែ មិនអាចតិចជាងហ្នឹងទេ។ កាលណាតិចជាងហ្នឹង ខ្វះមិនអាចរស់បានទេ។ កម្រិត ១០០ មិល្លីលីត្រហ្នឹង គឺជាបរិមាណទឹកដោះគោតិចបំផុត ឌេលអាចឱ្យកុមាររស់រានមានសុខភាពល្អ។ ប៉ុន្តែ លើសហ្នឹងបាន។ ១២០ ១៥០ មិល្លីលីត្របាន។ ប៉ុន្តែ ៩០ មិល្លីលីត្រអត់បានទេ»។
ដូច្នេះ ជាការយល់ដឹងសុខភាពកុមារ និងដើម្បីកាត់បន្ថយការព្រួយបារម្ភរបស់ឪពុកម្ដាយថ្មីថ្មោង ឬឪពុកម្ដាយវ័យក្មេងទាក់ទងនឹងការបំបៅកូន ដែលមានអាយុតិចជាង ១ ឆ្នាំ លោកវេជ្ជបណ្ឌិត អ៊ុង វិសុទ្ធមុនី មានប្រសាសន៍បញ្ជាក់ឡើងវិញថា ប្រការសំខាន់គឺមិនត្រូវឱ្យតិចជាង ១០០ មិល្លីលីត្រក្នុង ១ គីឡូ និងក្នុង ១ ថ្ងៃ។
សំឡេង៖ «កាលបៅទឹកដោះគោ យ៉ាងតិចបំផុត ១០០ មិល្លីលីត្រក្នុង ១ គីឡូក្នុងមួយថ្ងៃ។ លើសបាន ក្រោមអត់បានទេ។ បើបៅដោះយើងមិនអាវាស់មិល្លីលីត្របានទេ គឺគេឱ្យកំណត់រយៈពេល។ គេឱ្យយើងបំបៅម្ដង ១០ នាទី។ បៅដោះឆ្វេង និងដោះស្ដាំឱ្យស្មើគ្នា ព្រោះកាលណាឱ្យបៅតែដោះស្ដាំដោះហ្នឹងចេញតែស្ដាំទេ។ ដោះណាដែលអត់បៅរឹតតែអត់ចេញ។ ដូច្នេះ ទោះបីជាដោះហ្នឹងអត់ចេញក៏ដោយ ចេះតែសាកល្បងឱ្យកុមារហ្នឹងជញ្ជក់ទៅ។ កាលណាជញ្ជក់វាភ្ញោច ហើយពេលវាភ្ញោច វាមានទឹកដោះ»។
លោកវេជ្ជបណ្ឌិត មានប្រសាសន៍ថា អាហារមួយមុខសំខាន់បំផុតសម្រាប់កុមារអាយុចាប់ពេលកើតរហូតដល់បាន ៦ ខែ ដែលក្រពះនៅខ្ចី គឺមានតែទឹកដោះប៉ុណ្ណោះ។
សំឡេង៖ «យើងមិនអាចឱ្យកុមារញ៉ាំបបរនៅអាយុ ២ ឬ៣ ខែទេ ព្រោះខ្លួនសារពាង្គកាយរបស់វា ក្រពះរបស់វា សារជាតិចិញ្ចឹមនៅក្នុងខ្លួនហ្នឹង វាអត់មានលទ្ធភាពគ្រប់គ្រាន់ក្នុងការកិនកម្ទេចអាហារបានទេ ពីបញរោះអាហារ ដែលយើងញ៉ាំទៅ មានសារជាតិច្រើនចេញមកជួយរំលាយ។ ចំពោះកុមារក្រោម ៦ ខែវាអត់អាចរំលាយអីបានក្រៅពីទឹកដោះគោទេ។ អ៊ីចឹងកើតមកប្រិចរហូតដល់ ៦ ខែ គឺទឹកដោះគោទេមួយគត់»។
ឯកសាររបស់អង្គការសុខភាពពិភពលោកបានសរសេរថា ការបំបៅកូនដោយទឹកដោះម្ដាយរយៈពេល ៦ ខែ ផ្ដល់ផលប្រយោជន៍ច្រើនចំពោះសុខភាពទាំងកូន និងទាំងម្ដាយ។ ជាចម្បង គឺការពារកុំឱ្យកើតជំងឺក្រពះពោះវៀន។ កុមារដែលមិនបានបំបៅដោយដោះ ឬបំបៅមិនគ្រប់គ្រាន់ ច្រើនកើតមានជំងឺរាករូស និងជំងឺដង្កាត់ផ្សេងៗ ទៀត។ ផលប្រយោជន៍សម្រាប់ម្ដាយបំបៅដោះកូនវិញ គឺជួយបន្ថយអត្រាកើតជំងឺលើសឈាម ជំងឺទឹកនោមផ្អែម មានសារធាតុខ្លាញ់កូលេស្ទើរ៉ូល (Cholesterol) ទាប និងមិនសូវធាត់។
លោកវេជ្ជបណ្ឌិតឱ្យដឹងថា នៅពេលដែលកុមារអាយុបានពី ៦ ខែឡើងទៅ ទឹកដោះ លែងជាអាហារសំខាន់បំផុតតែមួយមុខសម្រាប់កុមារទៀតហើយ។ ឯកសាររបស់អង្គការសុខភាពពិភពលោកបានសរសេរបន្តថា នៅអាយុ ៦ ខែ កុមារចាប់ផ្ដើមត្រូវការឋាមពល និងជីវជាតិអាហារបន្ថែមលើសពីអ្វី ដែលមានក្នុងទឹកដោះ។
លោកវេជ្ជបណ្ឌិត អ៊ុង វិសុទ្ធមុនី ថ្លែងថា កុមារអាយុ ៦ ខែកុមារអាចទទួលអាហារបានដូចមនុស្សចាស់ដែរ គឺគ្រាន់តែត្រូវការធ្វើឱ្យអាហារល្អិត។
សំឡេង៖ «ពេល ៦ ខែហ្នឹងខ្លួនវាដូចយើងអ៊ីចឹង គឺក្រពះមានលទ្ធភាពញ៉ាំអាហារយើងចេក វាអាចចេកបាន បបរក៏បបរបាន គុយទាវក៏បាន។ ក៏ប៉ុន្តែ មានតែមួយទេ គឺយើងធ្វើយ៉ាងម៉េចច្នៃអាហារទាំងអស់ហ្នឹងឱ្យទៅជាទឹក ជារបស់មួយរាវ ព្រោះកុមារមិនទាន់មានធ្មេញទំពាទេ។ ក៏ប៉ុន្តែ ក្រពះរបស់វាអាចទទួលរបស់ហ្នឹងអស់ហើយ។ អ៊ីចឹងចាប់ពី ៦ ខែទៅ កុមារអាចញ៉ាំបាន។ យើងញ៉ាំអី វាញ៉ាំហ្នឹង គឺគ្រាន់តែច្នៃឱ្យរាវ»។
ឯកសារបានសរសេរថា បើទោះជាផ្ដល់អាហារបន្ថែមដូច្នេះក្ដី ទឹកដោះនៅតែមានប្រយោជន៍ផ្ដល់ឋាមពល និងជីវជាតិសម្រាប់កុមាររហូតដល់ ២៣ ខែ។
ឯកសាររបស់អង្គការសុខភាពពិភពលោកបានណែនាំថា ឪពុកម្ដាយគប្បីចាប់ផ្ដើមបញ្ចុកអាហារចម្រុះបន្ថែមដល់កូនម្ដងបន្តិចៗ នៅអាយុ ៦ ខែ។ កុំបារម្ភខ្លាំងពេកពេលកូនមិនញ៉ាំ ហើយក៏មិនត្រូវបង្ខំកូនដែរ។ ព្យាយាមបញ្ចុកអាហារកូន ២ ទៅ ៣ ដងក្នុងមួយថ្ងៃនៅចន្លោះអាយុពី ៦ ទៅ ៨ ខែ។
ការផ្ដល់អាហារបន្ថែម នាំឱ្យកុមារឆាប់ចម្រើនលូតលាស់ ទាំងរាងកាយ និងបញ្ញាស្មារតី។ ស្របពេលដែលកុមារកំពុងចម្រើនលូតលាស់ផ្នែកបញ្ញាស្មារតីនេះដែរ លោកវេជ្ជបណ្ឌិត អ៊ុង វិសុទ្ធមុនី ទាញការណែនាំមួយថា ឪពុកម្ដាយមិនគប្បីបន្លាចកុមារទេ ព្រោះកុមារចាប់ផ្ដើមចេះភ័យខ្លាច នៅពេលគេមានអាយុ ១០ ខែ។
សំឡេង៖ «នៅក្រោម ៥ ឬ ៦ ខែ យើងបន្លាចយ៉ាងម៉េចក៏អត់ខ្លាចដែរ ព្រោះខួរក្បាលវាមិនទាន់ចាស់។ យើងបន្លាចខ្មោច ឬឃើញសត្វយើងថាប្រយ័ត្នវាខាំ វាអត់ទាន់ចេះខ្លាចទេ។ ប៉ុន្តែ ចាប់ពី ១០ ខែទៅ ខួរក្បាលកុមារចាស់គ្រប់គ្រាន់ វាអាចស្គាល់ខ្លាច។ អ៊ីចឹង ពេលដែលយើងបន្លាចវានៅពេលហ្នឹង វាចងចាំណាស់។ អ៊ីចឹងហើយទើបយើងឃើញមនុស្សខ្លះខ្លាចជីងចក់ ខ្លាចកន្លាត គឺមកពីកាលអាយុ ១០ ១១ ឬ ១២ ខែនោះ ឪពុកម្ដាយចូលចិត្តបន្លាច។ គាត់មិនចង់ឱ្យក្មេងកាន់កន្លាត ខ្លាចប្រឡាក់ដៃ គាត់មិនចាប់កន្លាតចេញ គាត់បន្លាចថា ប្រយ័ត្នវាខាំ។ ការដែលយើងបន្លាចវាហ្នឹង វាចងចាំ»។
លោកវេជ្ជបណ្ឌិតបញ្ជាក់ថា ការបន្លាចកុមារនៅអាយុ ១០ ខែនេះ ធ្វើឱ្យកុមារចងចាំការភ័យខ្លាច និងបាក់ស្បាតស្មារតីជាប់រហូត៖ «អ្នកអត់ឱ្យកូនលេងតេឡេហ្វូនទេ (ស្រែកថា) អូ! ប្រយ័ត្នវាខាំ។ ក្មេងដល់ថ្ងៃក្រោយ ឃើញទូរស័ព្ទវាខ្លាចវាអត់ហ៊ានប៉ះ។ វាទៅជារបស់ហ្នឹងគ្រោះថ្នាក់ចំពោះវា។ ជួនកាលឃើញកន្លែងងងឹតក្បែរជណ្ដើរអី អត់ឱ្យកូនទៅយកស្អីមកបន្លាចវា ដោយស្រែក។ វាអត់ទាន់យល់ន័យយើងបន្លាចពីអីទេ ក៏ប៉ុន្តែ សំឡេងយើងហ្នឹង វាអាចបកប្រែបានថា សំឡេង ឬសូរហ្នឹងគឺគំរាមវា។ ដូច្នេះវាចាប់ផ្ដើមខ្លាច។ ថ្ងៃក្រោយដើរកាត់បន្ទប់រាងងងឹតបន្តិចវាខ្លាចហើយ ព្រោះថ្ងៃមុនងងឹតប៉ាវាធ្វើហ៊ិះហ៊ឹះដាក់វា ធ្វើឱ្យវាខ្លាច»។
0 comments:
Post a Comment